Υδροτεχνολογία
Αν μελετήσουμε τα υδραγωγικά συστήματα των αρχαίων Ρωμαίων, θα παρατηρήσουμε ότι το πόσιμο νερό διοχετευόταν είτε από ξύλινους σωλήνες είτε κατά μήκος φυσικών καναλιών πήλινων ή από πέτρα. Αργότερα, καθώς οι πόλεις μεγάλωναν και οι ανάγκες για νερό αυξάνονταν, έγινε η ατυχής επιλογή να διοχετευθεί το πόσιμο νερό σε μεταλλικά κανάλια.
Άλλες αρχαίες υδροκατασκευές μεγάλου ενδιαφέροντος, ήταν τα υπόγεια αρδευτικά κανάλια που κατασκευάστηκαν στο Ανατολικό Τουρκεστάν. Ήταν λειτουργικά ακόμη και το 1700 - και τα απομεινάρια τους μελετήθηκαν από τον γνωστό εξερευνητή Σβεν Χέντιν. Το νερό έτρεχε σε μεγάλο βάθος σ' αυτά τα κανάλια και έρεε στο σκοτάδι μέχρι τις περιοχές που έπρεπε να αρδευτούν. Ο Σάουμπεργκερ σκέφτηκε ότι αυτή η μέθοδος μεταφοράς του νερού στο σκοτάδι και σε χαμηλές θερμοκρασίες, ήταν ο κύριος λόγος για την γονιμότητα του εδάφους που ποτίζονταν - το χαρακτηριστικό των οάσεων του Ανατολικού Τουρκεστάν. Αυτές και πολλές άλλες ιστορικές παρατηρήσεις, έδειχναν ότι οι άνθρωποι του παλιού καιρού κατείχαν άγνωστες για μας γνώσεις και είχαν μεγαλύτερη κατανόηση για τον αληθινό χαρακτήρα του νερού.
Ο Βίκτωρ Σάουμπεργκερ, κάποια στιγμή έφτασε στο σημείο να σκεφτεί την πιθανότητα παραγωγής καλού πόσιμου νερού με τεχνητό τρόπο. Χρησιμοποιώντας μια μηχανή που θα αντέγραφε τις μεθόδους της Φύσης στην αναδημιουργία και την αναζωογόνηση του νερού, θα ήταν δυνατόν να δημιουργήσει νερό πηγής - και μ' αυτόν τον τρόπο να εφοδιάσει ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να πάρουν φυσικό νερό εξαιτίας της περιβαλλοντικής καταστροφής. «Είναι απελπιστικά σημαντικό να ανακαλύψουμε από την αρχή τους τρόπους της Φύσης για να σωθούν οι άνθρωποι, τα ζώα και η γη από την παρακμή και για να μην πεθάνει ο πλανήτης από τη δίψα». Αυτά ήταν τα λόγια του πολύ πριν παρουσιαστούν τα σημερινά προβλήματα. (Η Τουρκία φαίνεται ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη...)
Ο Σάουμπεργκερ άρχισε να προσπαθεί να αναπαράγει τα φυσικά στάδια από τα οποία περνούν τα στοιχεία του νερού των πηγών. Κατασκεύασε την πρώτη συσκευή διήθησης γύρω στα 1930. Ξεκίνησε με αποστειρωμένο νερό από τον Δούναβη, πρόσθεσε μικρές ποσότητες από συγκεκριμένα μέταλλα, ορυκτά και διοξείδιο του άνθρακα, αφήνοντας το μίγμα να ρέει σε πέτρινους σωλήνες με κυκλωτική σπειροειδή κίνηση στο σκοτάδι, ενώ άφηνε την θερμοκρασία του να πέφτει κάτω από το "υδροβιολογικό μηδέν" (+4°C). Έπειτα από μισ μικρή περίοδο αποθήκευσης, ανέβαζε αργά την θερμοκρασία του νερού στους +8°C. Και τότε το νερό ήταν έτοιμο για : το πιεις. Η φήμη απλώθηκε παντού, όχι ο Σάουμπεργκερ μπορούσε να δημιουργήσει "ζωντανό νερό" και οι άνθρωποι ερχόντουσαν στο σπίτι του για να το δοκιμά σουν. Δείγματα στάλθηκαν από τους δύσπιστους στα εργαστήρια για ανάλυση, όπου αποδείχθηκε ότι το νερό του Σάουμπεργκερ δεν ξεχώριζε καθόλου από το φρέσκο νερό μιας πηγής, τουλάχιστον χημικά...
Τα σχέδια του Σάουμπεργκερ για υγιή πόσιμο νερό, περιελάμβαναν και ανασχεδιασμό των σωλήνων του νερού, φτιαγμένων από νέα υλικά. Ήταν τελείως αντίθετος με τους σιδερένιους και τους τσιμεντένιους σωλήνες, τους οποίους όχι μόνο έκρινε ιδιαίτερα επικίνδυνους, αλλά θεωρούσε ότι προκαλούσαν καρκίνο. Το λάθος υλικό του σωλήνα, προκαλούσε φθορά του από την συνεχή χρήση, αλλά και έδινε ζημιογόνες ιδιότητες στο ίδιο το νερό. Επιπλέον, τα τοιχώματα των σωλήνων του πόσιμου νερού πρέπει να είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να "ενθαρρύνουν" την ροή του νερού όπως συμβαίνει και στην Φύση. Ταυτόχρονα έπρεπε να είναι και κακός αγωγός της θερμότητας, όπως το καλό και υγιές ξύλο. Το υγιές και σωστά χρησιμοποιημένο ξύλο, είναι τόσο γερό στον χρόνο όσο και το σίδερο. Επιπλέον, οι σωλήνες πρέπει να περνούν μέσα από μαλακό, αμμώδες έδαφος. Αν η υδρορροή διευθετηθεί με έναν φυσικά σωστό τρόπο - με την μορφή της διπλής περιστροφής - όπωςς ακριβώς συμβαίνει και στις ελεύθερες πηγές και ποτάμια, τότε το νερό που θα διοχετεύεται στα σπίτια των ανθρώπων θα είναι δροσερό, φρέσκο, γεμάτο ενέργεια - και θα περιέχει λιγοστά αέρια. Επίσης, τα παθογονικά βακτήρια θα εξαφανίζονται μέσα σε τέτοιους σωλήνες. Μια μορφή αυτών των σωλήνων κατατέθηκαν το 1934 και ο Σάουμπεργκερ πήρε την πατέντα. Οι προτάσεις του Δρ. Σάουμπεργκερ για την φυσική χρησιμοποίηση του νερού ήταν πολύ αμφιλεγόμενες στους επιστημονικούς κύκλους:
• Το νερό πρέπει να αφήνεται να ρέει και να ωριμάζει στο δικό του φυσικό περιβάλλον που - ανάμεσα σε άλλα πράγματα - προϋποθέτει φυσικά αναπτυγμένο δάσος, που περιέχει πολλών ειδών δέντρα. Κάθε εκτροπή του νερού με αφύσικο τρόπο και κάθε καταστροφή δάσους πρέπει να σταματήσουν, πριν να είναι πολύ αργά.
• Όλες οι υδροροές, από τα μικρά ρυάκια μέχρι τους μεγάλους ποταμούς, πρέπει να έχουν όχθες με δέντρα και θάμνους για να τους παρέχουν φυσική σκιά.
• Οι υδροκατασκευές πρέπει να είναι αρμονικές με τις ανάγκες του νερού και δεν πρέπει να αλλάζουν τις φυσικές μορφές κίνησης του.
• Οι σωλήνες του νερού - και όλες οι άλλες μέθοδοι μεταφοράς νερού - πρέπει να είναι σχεδιασμένοι με τέτοιο τρόπο και από τέτοια υλικά, που να προωθούν την διατήρηση και την ανάπτυξη της ιδιαίτερης βιολογικής ποιότητας του νερού.
Πόσα χρόνια άραγε να απέχουμε από τότε που θα αναλάβουν τις... ΕΥΔΑΠ και τις ΔΕΗ του πλανήτη άνθρωποι με γνώση και φαντασία; (αντί των κοντόφθαλμων κομματικών στελεχών της Ελλάδας...). Πόσο αργεί η εποχή που η πρόληψη αλλά και η θεραπεία πολλών ασθενειών, θα επιτυγχάνεται με τη βελτίωση του δικτύου υδροδότησης; Τότε βέβαια, το νερό που θα τρέχει στις βρύσες δεν α είναι H2Ο, αλλά το ίδιο το "αίμα της γης".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου