Υδροτεχνολογία
Αν μελετήσουμε τα υδραγωγικά συστήματα των αρχαίων Ρωμαίων, θα παρατηρήσουμε ότι το πόσιμο νερό διοχετευόταν είτε από ξύλινους σωλήνες είτε κατά μήκος φυσικών καναλιών πήλινων ή από πέτρα. Αργότερα, καθώς οι πόλεις μεγάλωναν και οι ανάγκες για νερό αυξάνονταν, έγινε η ατυχής επιλογή να διοχετευθεί το πόσιμο νερό σε μεταλλικά κανάλια.
Άλλες αρχαίες υδροκατασκευές μεγάλου ενδιαφέροντος, ήταν τα υπόγεια αρδευτικά κανάλια που κατασκευάστηκαν στο Ανατολικό Τουρκεστάν. Ήταν λειτουργικά ακόμη και το 1700 - και τα απομεινάρια τους μελετήθηκαν από τον γνωστό εξερευνητή Σβεν Χέντιν. Το νερό έτρεχε σε μεγάλο βάθος σ' αυτά τα κανάλια και έρεε στο σκοτάδι μέχρι τις περιοχές που έπρεπε να αρδευτούν. Ο Σάουμπεργκερ σκέφτηκε ότι αυτή η μέθοδος μεταφοράς του νερού στο σκοτάδι και σε χαμηλές θερμοκρασίες, ήταν ο κύριος λόγος για την γονιμότητα του εδάφους που ποτίζονταν - το χαρακτηριστικό των οάσεων του Ανατολικού Τουρκεστάν. Αυτές και πολλές άλλες ιστορικές παρατηρήσεις, έδειχναν ότι οι άνθρωποι του παλιού καιρού κατείχαν άγνωστες για μας γνώσεις και είχαν μεγαλύτερη κατανόηση για τον αληθινό χαρακτήρα του νερού.